Informacja Administratora

Na podstawie art. 13 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych), Dz. U. UE. L. 2016.119.1 z dnia 4 maja 2016r., dalej RODO informuję:
1. dane Administratora i Inspektora Ochrony Danych znajdują się w linku „Ochrona danych osobowych”,
2. Pana/Pani dane osobowe w postaci adresu IP, są przetwarzane w celu udostępniania strony internetowej oraz wypełnienia obowiązków prawnych spoczywających na administratorze(art.6 ust.1 lit.c RODO),
3. jeżeli korzysta Pan/Pani z odnośnika na stronie będącego adresem e-mail placówki to zgadza się Pan/Pani na przetwarzanie danych w celu udzielenia odpowiedzi,
4. dane osobowe mogą być przekazywane organom państwowym, organom ochrony prawnej (Policja, Prokuratura, Sąd) lub organom samorządu terytorialnego w związku z prowadzonym postępowaniem,
5. Pana/Pani dane osobowe nie będą przekazywane do państwa trzeciego ani do organizacji międzynarodowej,
6. Pana/Pani dane osobowe będą przetwarzane wyłącznie przez okres i w zakresie niezbędnym do realizacji celu przetwarzania,
7. przysługuje Panu/Pani prawo dostępu do treści swoich danych osobowych oraz ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania lub prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania,
8. ma Pan/Pani prawo wniesienia skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych,
9. podanie przez Pana/Panią danych osobowych jest fakultatywne (dobrowolne) w celu udostępnienia strony internetowej,
10. Pana/Pani dane osobowe nie będą podlegały zautomatyzowanym procesom podejmowania decyzji przez Administratora, w tym profilowaniu.
zamknij

Ośrodek

Zapraszamy do Łódzkich Szkół dla Słabo Widzących i Niewidomych "Na Dziewanny"

Początki naszego Ośrodka sięgają 1934 roku.

Jesteśmy jedynymi w województwie łódzkim szkołami dla dzieci i młodzieży z dysfunkcją narządu wzroku. Prowadzimy kształcenie i rehabilitację na wszystkich etapach edukacyjnych. Jesteśmy ważnym i cenionym centrum edukacji, rewalidacji i doradztwa dla osób z niepełnosprawnością wzrokową i ich rodzin.

Misja Ośrodka

Główne cele naszej działalności to:

  1. osiągnięcie możliwie wszechstronnego rozwoju uczniów przy pomocy odpowiednich metod i form nauczania ze szczególnym uwzględnieniem zasad tyflopedagogiki,
  2. tworzenie w świadomości uczniów zintegrowanego systemu wiedzy, umiejętności, postaw i poszanowania polskiego dziedzictwa narodowego,
  3. osiągnięcie przez wychowanków jak największej samodzielności życiowej oraz przygotowanie ich do udziału w życiu społecznym.

Jako nauczyciele-specjaliści tyflopedagodzy cele realizujemy poprzez zintegrowane procesy edukacyjne i profesjonalną rehabilitację. Pracujemy już z kilkuletnimi, a nawet kilkumiesięcznymi dziećmi, które w Zespole Wczesnego Wspomagania Rozwoju poddawane są wielospecjalistycznej diagnozie i kompleksowej terapii. W szkole podstawowej i technikum edukujemy, wychowujemy i poddajemy rewalidacji dzieci oraz młodzież z dysfunkcją wzroku, a ponadto w liceum i w szkole policealnej - młodzież z niepełnosprawnością ruchową. Otaczamy opieką również dzieci i młodzież z autyzmem, w tym z Zespołem Aspergera.

W każdym uczniu potrafimy dostrzec jego potencjał - mocne strony, które rozwijamy na zajęciach edukacyjnych i pozalekcyjnych. Podejmujemy również wiele działań wyrównujących szanse edukacyjne uczniów. Oferujemy szeroką gamę zajęć rewalidacyjnych oraz opiekę okulistyczną. Dzięki temu, iż dysponujemy pracowniami wyposażonymi w odpowiednie pomoce tyflodydaktyczne zapewniamy wychowankom optymalne warunki do zdobywania wiedzy, rozwijania zainteresowań, rewalidacji.

Uczniowie spoza Łodzi mogą zamieszkać w internacie, który w trakcie roku szkolnego staje się ich drugim domem.

Nasze działania są wspierane przez instytucje i organizacje, z którymi realizujemy różnorodne projekty i przedsięwzięcia. Współpracujemy ze Stowarzyszeniem „Spojrzenie” oraz środowiskiem lokalnym i ogólnopolskim. Ponadto oferujemy pomoc nie tylko rodzinom naszych uczniów, ale także rodzinom i dzieciom niepełnosprawnym wzrokowo, uczącym się w szkołach ogólnodostępnych.

Od wielu lat prowadzimy punkt konsultacyjny.

Nasze motto: „Dzisiaj należy wiedzieć, co trzeba poznawać jutro, by radzić sobie pojutrze”.

Rys historyczny

1920 - 1945

Idea zorganizowania w Łodzi szkoły dla dzieci niewidomych i słabo widzących zrodziła się na początku lat 20-tych XX wieku. Dyskutowano o tym podczas posiedzeń Rady Miejskiej. Była to pionierski pomysł, gdyż placówek tego typu wówczas w Polsce nie było. Na jego realizację brakowało jednak finansów. Prasa łódzka z drugiej połowy lat 20-tych informowała o zakładaniu pojedynczych klas przy istniejących szkołach specjalnych.

W 1930 roku inicjatywę zorganizowania w Łodzi kształcenia niewidomych podjęli, we współpracy z Miejską Pracownią Psychologiczną, nauczyciele Szkoły Publicznej nr 82 dla dzieci upośledzonych umysłowo przy ulicy Żeromskiego 49. Utworzono tam klasę dla niewidomych, nad którą opiekę objął Eugeniusz Stasiuk - absolwent działu niewidomych Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Niestety, z powodu braku finansowania, oddział został rozwiązany.

W czerwcu 1931 roku Jan Piotrowski - poeta i dziennikarz Łódzkiej Rozgłośni Polskiego Radia, podczas jednej z audycji przedstawił trudną sytuację dzieci niewidomych i zaapelował o pomoc. Wsparcie finansowe zaoferowało wiele osób i instytucji. Radiosłuchacze pod przewodnictwem Jana Piotrowskiego założyli stowarzyszenie o nazwie „Łódzka Rodzina Radiowa”, które zaoferowało pomoc w tworzeniu szkolnictwa dla dzieci z problemami wzrokowymi. I tak, wspólnym wysiłkiem władz Łodzi, Szkoły Publicznej nr 82, Miejskiej Pracowni Psychologicznej i radiosłuchaczy, 1 września 1931 roku uruchomiono klasę z internatem dla niewidomych. W 1932 roku kształciło się w niej trzynastu, a w 1933 roku siedemnastu wychowanków w trzech klasach. Powstał projekt usamodzielnienia szkoły. „Łódzka Rodzina Radiowa” zobowiązała się pokryć koszty utrzymania internatu. W tej sytuacji władze Łodzi podjęły decyzję o powołaniu 1 września 1934 roku Szkoły Publicznej nr 39 dla Dzieci Niewidomych. Kierownictwo szkoły powierzono Eugeniuszowi Stasiukowi.

Początkowo dzieliła ona lokal ze Szkołą Publiczną nr 82. W drugiej połowie lat 30-tych przeniosła się do przyznanego jej przez władze miasta budynku przy ulicy Sienkiewicza 102, który – niestety – nie spełniał koniecznych wymagań. „Łódzka Rodzina Radiowa” podjęła więc inicjatywę budowy szkoły i internatu. Samorząd Łodzi ofiarował plac mieszczący się przy ulicy Przyszkole 38. Budowa została ukończona w 1938 roku. W 1939 roku w nowej szkole przebywało czterdziestu wychowanków. Podczas II wojny światowej przewieziono ich do szpitala w Kochanówce. Część została rozstrzelana przez hitlerowców pod Koluszkami.

1946 - 1970

Szkoła Podstawowa nr 39 została reaktywowana 25 stycznia 1946 roku dzięki staraniom niewidomego nauczyciela Józefa Buczkowskiego, który kierował nią do końca sierpnia 1947 roku. Kształciło się w niej wówczas dwudziestu wychowanków. Szkoła i internat otrzymały lokal przy ul. Tkackiej 34/36. Ich funkcjonowanie było możliwe m. in. dzięki wsparciu „Łódzkiej Rodziny Radiowej”, którą rozwiązano w 1951 roku. Całkowity nadzór nad placówką przejęło wówczas państwo.

Na początku lat 50-tych doc. dr Maria Wilk-Wilczyńska - pracownik Akademii Medycznej w Łodzi, przeprowadziła badania uczniów szkoły. Okazało się, że 21% z nich to osoby, których nie można uznać za niewidome, lecz niedowidzące. W konsekwencji podjęto decyzję o przekształceniu placówki, od roku szkolnego 1955/56, w szkołę dla dzieci niedowidzących. Była to pierwsza w Polsce szkoła podstawowa dla niedowidzących z internatem; funkcjonowała pod nazwą: Zakład Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niedowidzących. Dzieci niewidome kształcące się dotąd w Łodzi zostały przeniesione do zakładów dla niewidomych w Laskach, Bydgoszczy, Owińskach, Wrocławiu i Krakowie. Na ich miejsce przyjęto niedowidzące dzieci z tych ośrodków oraz ze szkół masowych. W klasach od pierwszej do siódmej kształciło się 95 uczniów.

1970 - 2000

1 września 1970 roku zakład przeniesiono do budynku przy ulicy Dziewanny 24. W 1971 roku dyrektorem został Tadeusz Jankowski, pełniący tę funkcję do 1995 roku.

W 1988 roku powstała jedna z pierwszych w Polsce Pracownia Rehabilitacji Wzroku prowadzona przez Wandę Barbarską.

Przez ponad 30 lat, do początku lat 90-ych, intensywną działalność prowadził Związek Harcerstwa Polskiego. Działalność dwóch drużyn harcerskich i jednej zuchowej była istotnym wsparciem edukacyjno-wychowawczej funkcji placówki. Szczepem ZHP kierowali Marek Gilewski i Alicja Modranka. Drużyny prowadzili instruktorzy: Wanda Barbarska, Aleksandra Chudzik, Teresa Lignarska i Janusz Ruszkowski.

W 1991 roku zorganizowano Technikum Masażu Leczniczego. W 1993 roku zaadaptowano na ten cel pomieszczenia internatu oraz zakupiono specjalistyczny sprzęt. Od początku istnienia technikum utrzymuje wysoki poziom nauczania, w czym niemała zasługa pierwszego nauczyciela zawodu Marka Jurka. Adaptacja pomieszczeń internatu na pracownie masażu i fizjoterapii była możliwa dzięki nadbudowaniu piętra przeznaczonego na nowy internat, w którym wychowankowie zyskali lepsze warunki lokalowe.

W 1993 roku powołano Liceum Ogólnokształcące dla młodzieży niewidomej, słabo widzącej, z chorobami przewlekłymi i schorzeniami narządów ruchu.

W tym czasie placówka otrzymała pomoc od Hieronima Tadeusza Baranowskiego, weterana II wojny światowej, zamieszkałego w Wielkiej Brytanii. W 1990 roku Hieronim Tadeusz Baranowski założył Fundację Międzynarodowego Kształcenia Muzycznego Dzieci Niewidomych im. Brygady Strzelców Karpackich „Tobruk”, która wspierała uczniów uzdolnionych muzycznie. Nasz Ośrodek otrzymał od niej autokar.

Od roku 1989 wśród uczniów znajdują się również niewidomi (obecnie  stanowią około 20% uczniów). Do Ośrodka trafiają także dzieci, które oprócz dysfunkcji wzroku mają inne niepełnosprawności. Placówka od lat stara się zaspokoić również ich potrzeby. Odpowiedzią na nie było zorganizowanie przez Edwarda Chudzika turnusów rehabilitacyjno-wypoczynkowych dla ponad 600 niepełnosprawnych uczniów, podczas których realizowano programy rewalidacyjne.

W 1997 roku dzięki inicjatywie Ewy Abramowicz i Ewy Kamieniak powstała jedna z pierwszych w Polsce Pracownia Wczesnej Rewalidacji, która obecnie nosi nazwę: Zespół Wczesnego Wspomagania Rozwoju. Zespół obejmuje swoją opieką dzieci z problemami wzrokowymi i często innymi niepełnosprawnościami oraz ich rodziny od wykrycia niepełnosprawności (często od urodzenia) do podjęcia nauki w szkole.

W 1999 roku powstało gimnazjum.

2000 - 2020

Od 1 września 2000 roku funkcję dyrektora Ośrodka pełni Anna Tomaszewska. Ostatnie lata to okres spektakularnego rozwoju: zbudowano pawilon mieszczący świetlicę i przedszkole, powstały nowoczesne pracownie komputerowe ze specjalistycznym oprogramowaniem, powstało boisko do koszykówki, plac zabaw, wykonano termomodernizację budynku, malowanie elewacji i nowe ogrodzenie, wymieniono drzwi i podłogi we wszystkich pomieszczeniach, zbudowano podjazdy dla wózków inwalidzkich.

W 2004 roku Specjalnemu Ośrodkowi Szkolno-Wychowawczemu dla Dzieci Słabo Widzących, który obchodził siedemdziesięciolecie istnienia, nadano imię majora Hieronima Baranowskiego.

W 2006 roku utworzono Technikum dla Młodzieży kształcące w zawodzie technik prac biurowych.

Od 2007 roku placówka nosi nazwę Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy nr 6 w Łodzi. Utworzono Technikum Specjalne nr 23 dla Młodzieży Niewidomej i Słabo Widzącej, w skład którego weszły Technikum Masażu Leczniczego i Technikum dla Młodzieży kształcące w zawodzie technik prac biurowych.

W roku 2010 utworzono Szkołę Policealną nr 20 kształcącą w zawodzie technik obsługi turystycznej, w 2012 roku w zawodzie technik administracji i technik tyfloinformatyk a od 2017 roku w zawodzie technik masażysta.

W 2000 roku z inicjatywy pracowników Ośrodka, powstało Stowarzyszenie na Rzecz Rehabilitacji Osób Słabo Widzących i Niewidomych „Spojrzenie”. W 2003 roku powołało ono Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej, finansowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia, zapewniający wychowankom opiekę okulistyczną.

Nasz Patron

Hieronim Tadeusz Baranowski „Henio” - mjr Wojska Polskiego, inżynier, organizator pomocy dla dzieci z dysfunkcją wzroku. Urodził się 22 lutego 1916 roku w Jabłonnie pod Warszawą. W 1938 roku trafił do szkoły kawalerii w Grudziądzu. We wrześniu 1939 roku poszedł na wojnę jako żołnierz 9 Pułku Ułanów Małopolskich w składzie Podolskiej Brygady Kawalerii. Za kampanię wrześniową został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Po upadku Warszawy trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozie w Czarnym Borze. Po wydostaniu się z niewoli przedostał się do Rumunii. Tam zgłosił się do polskich służb specjalnych. Został przydzielony do działań w Afryce. Brał udział w obronie twierdzy Tobruk w składzie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich.

Walcząc o polską niepodległość przemierzył wiele krajów, pod różnymi imionami i nazwiskami. W 1943 roku znalazł się na pokładzie M/S "Canada", aby dotrzeć do Wysp Brytyjskich. U południowo-zachodnich wybrzeży Afryki statek został storpedowany przez Niemców. Dryfując przez 56 godzin w oceanie Henryk Baranowski złożył Panu Bogu śluby, że jeśli ocaleje, to do końca życia będzie pomagał potrzebującym. Z siedmiu tysięcy pasażerów przeżyło jedynie 176 i był wśród nich Pan Henryk.

Po przybyciu do Anglii został skierowany do lotnictwa. Ostatnie lata wojenne służył między innymi pod rozkazami pułkownika Stanisława Skalskiego w składzie 309, 315 i 316 dywizjonu. Za swą działalność otrzymał 23 odznaczenia wojenne, w tym krzyż Virtuti Militari, nadane mu przez rządy, m.in.: Polski, Wielkiej Brytanii, Republiki Południowej Afryki, Nowej Zelandii, Australii i Francji.

Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii. Ożenił się z Angielką Gladys. Uzyskał obywatelstwo brytyjskie, jednocześnie zachował obywatelstwo polskie. Założył firmę zajmującą się sprzedażą dywanów i wykładzin na zamówienie ekskluzywnych hoteli.

Dochody firmy pozwoliły mu rozpocząć działalność charytatywną. Obejmowała ona przede wszystkim pomoc polskim dzieciom z dysfunkcją wzroku.

Udzielał pomocy w ramach wielu założonych przez siebie organizacji między innymi: Angielsko-Polskiego Towarzystwa Pomocy Dzieciom. W Cloacton-on-Sea założył ośrodek "Tobruk". Na koszt patrona w ośrodku tym spędziło wakacje ponad 6 tysięcy dzieci polskich i blisko 5 tysięcy dzieci angielskich. Byli to głównie wychowankowie domów dziecka i dzieci niepełnosprawne.

Wraz z żoną wysłał do Polski 220 kontenerów z żywnością, odzieżą, sprzętem medycznym i lekarstwami. Dla swojej działalności pozyskiwał lekarzy, polityków, przedsiębiorców. Wspólnie z rodzinami holenderskimi z miejscowości Roelofarendsveen ofiarował polskim szkołom, ośrodkom i organizacjom 7 autokarów turystycznych marki mercedes i kilka mikrobusów.

W 1990 roku założył Fundację Międzynarodowego Kształcenia Muzycznego Dzieci Niewidomych i Niedowidzących im. Brygady Strzelców Karpackich "Tobruk". W Luberadzu koło Ciechanowa zakupił zdewastowany klasycystyczno-romantyczny pałac wraz z 14-hektarowym parkiem. W porozumieniu z Ministerstwem Edukacji Narodowej zobowiązał się do wyremontowania i wyposażenia obiektu tak, aby mogła tam funkcjonować szkoła muzyczna dla dzieci z wadami wzroku z Polski i zagranicy. Przekazanie obiektu władzom polskim planował na 3 maja 1991 roku, a od września miały się tam odbywać turnusy kształcące muzycznie dzieci słabo widzące i niewidome. Za swą dobroć został przez polskie dzieci odznaczony „Orderem Uśmiechu”.

Przemiany gospodarcze zachodzące wówczas w Polsce, między innymi: gwałtowny spadek wartości dolara, nieuczciwość osób i firm nastawionych na szybki zysk uniemożliwiły zrealizowanie tego przedsięwzięcia. Hieronim Baranowski zmarł 1 lutego1994 roku, nie doczekawszy się otwarcia obiektu będącego spełnieniem jego marzeń.

Hieronim Baranowski „Henio” był człowiekiem żyjącym dla innych. Idea niesienia pomocy tym, którzy jej najbardziej potrzebują stała się nadrzędnym celem jego życia. Dzieciom niepełnosprawnym poświęcił nie tylko swoje fundusze, ale także czas, energię i bardzo wiele serca.

Hymn Ośrodka

Elżbieta Niewrzędowska - muzyka, Barbara Janowska - słowa

  1. My dzieci włókienniczej Łodzi,
    Choć z różnych stron nasz ród.
    Tu się w tych murach co dzień rodzi, 
    Nasz szkolny zwykły trud.

    Refren: My dorastamy, my dojrzewamy... 
    Wabi nas szeroki świat.
    Lecz tutaj chętnie myślą wracamy
    Do kraju zielonych lat.

  2. Nie zapomnimy tego miasta,
    Choć nas rozmiecie wiatr.
    Na zawsze w serca nasze wrasta
    Młodzieńczych wspomnień kwiat.

    Refren: My dorastamy, my dojrzewamy... 
    Wabi nas szeroki świat.
    Lecz tutaj chętnie myślą wracamy
    Do kraju zielonych lat.

  3. Z ulicą Tkacką, dziś Dziewanny
    Szkolny nas związał los.
    Tu jest rytm serca nieustanny,
    Tradycji wzywa głos.

    Refren: My dorastamy, my dojrzewamy... 
    Wabi nas szeroki świat.
    Lecz tutaj chętnie myślą wracamy
    Do kraju zielonych lat.